شهر تلفیقی یا انقلاب هنر در شهر درباره تلفیق در هنر تلفیق، سنتز یا درهم‌آمیزی از اوایل سده‌ی بیستم و همراه با جنبش‌های اعتراضی دهه ۲۰ تا...

بدن مهم‌ترین ساحت اعمال قدرت است. طبقه‌ی حاکم در هر جای دنیا و در خانواده، مدرسه، دانشگاه، کارخانه و خیابان با به مالکیت درآوردن بدن‌ها...

اروتیسیسم، نزدیک‌ترین سوژه به زندگی ست؛ نزدیک‌تر از فلسفه یا هر چیزی شبیه به آن. مارسل دوشان مجموعه‌‌ی «شیله در تهران» که بخشی از پروژه‌ی...

آنری لوفور جامعه‌شناس معاصر، مفهوم دگرشهر (heterotopia) را – در معنایی یک‌سره متفاوت با میشل فوکو – به عنوان فضایی عمومی تبیین کرد که در آن، عمل، احساس و درک مردم در لحظات خودانگیختگی به زندگی روزمره، معنا می‌بخشد. این فضای چند سطحی فارغ از کاربست لوفور، می‌تواند کلید ره‌یافت به مفهوم ایران‌شهر باشد؛ مفهومی که از دوران باستانی و در واحدی سرزمینی، مردمان مختلف با آیین و قومیت مختلف را در کنار هم گرد آورده. در این رویکرد، ایران‌شهر فضایی چند سطحی از فرهنگ همچون نوروز، زبان فارس

Bodies have their own light which they consume to live: they burn, they are not lit from the outside. Egon Schiele “Mirror Stage or what I’m Not” was a group exhibition in 2015, about sex, sexuality, and gender that were perhaps the first conceptual exhibition on this subject in Iran. Installation art, video art, sculpture, printmaking and photography works were presented at the exhibition based on more than six months of research. The show came to an end due to the atmospher